Σχεδόν έξι μήνες μετά τις πρώτες διαδηλώσεις κατά του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη, την αιματηρή καταστολή τους, τον εμφύλιο που ακολούθησε και την επέμβαση του ΝΑΤΟ, οι Λίβυοι εξεγερμένοι κατάφεραν να καταλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της Τρίπολης, φέρνοντας τον κάποτε πανίσχυρο ηγέτη λίγο πριν το τέλος του.
Η «Αραβική Άνοιξη» έφτασε στη Λιβύη το Φεβρουάριο, όταν στα μέσα του μήνα ξέσπασαν άνευ προηγουμένου διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος, που κατεστάλησαν βίαια, πρώτα στην Βεγγάζη και την αλ Μπάιντα.
Η εξέγερση πέρασε γρήγορα και σε άλλες πόλεις, ενώ στις 22 του μήνα, ο υπουργός Δικαιοσύνης Μουσταφά Αμπντελτζαλίλ και ο υπουργός Εσωτερικών Άμπντελ Φάταχ Γιούνες τάσσονται στο πλευρό των αντικαθεστωτικών. Ακολουθούν και άλλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί.
Η ζώνη από τα αιγυπτιακά σύνορα ως την Ατζνταμπίγια, συμπεριλαμβανομένου του Τομπρούκ και της Βεγγάζης περνούν στα χέρια των αντικαθεστωτικών, ενώ στο τέλος του Φεβρουαρίου, μετά τον ΟΗΕ και τις ΗΠΑ, η ΕΕ επιβάλλει τις πρώτες κυρώσεις εναντίον του καθεστώτος Καντάφι.
Η Γαλλία αναγνωρίζει στις αρχές του Μαρτίου το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, που συστάθηκε στα τέλη Φεβρουαρίου από τους αντικαθεστωτικούς στη Βεγγάζη, ως «το μόνο εκπρόσωπο» της Λιβύης. Από τότε το έχουν αναγνωρίσει περισσότερες από 25 χώρες.
Στις 17 Μαρτίου, μετά τη σταδιακή απομόνωση του Καντάφι από τη διεθνή κοινότητα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δίνει την έγκρισή του για χρήση στρατιωτικής βίας κατά των δυνάμεων του Καντάφι για να προστατευτούν οι άμαχοι.
Οι κυβερνητικές δυνάμεις επιτίθενται στην Βεγγάζη, πρωτεύουσα των αντικαθεστωτικών. Το ΝΑΤΟ απαντά και οι πιστές στον Καντάφι δυνάμεις που υποχωρούν δυτικά, ενώ προς το τέλος του μήνα η Συμμαχία αναλαμβάνει τη διοίκηση της επιχείρησης «Ενωμένος Προστάτης».
Στα μέσα Απριλίου, η Ομάδα Επαφής για τη Λιβύη αναγνωρίζει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο και ζητά την αποχώρηση του Καντάφι. Το ανατολικό μέτωπο σταθεροποιείται ανάμεσα στην Μπρέγκα και την Ατζνταμπίγια.
Μετά το Λονδίνο, το Παρίσι και η Ρώμη στέλνουν στρατιωτικούς συμβούλους στο Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο. Ακολουθούν η Αίγυπτος και οι ΗΠΑ.
Την 1η Μαΐου, ένας από τους γιους και τρία εγγόνια του Καντάφι σκοτώνονται σε επιδρομή του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τη λιβυκή κυβέρνηση. Λίγες ημέρες αργότερα, οι αντικαθεστωτικοί παίρνουν τον έλεγχο του αεροδρομίου της Μιζουράτα και στις 27 του μήνα και η Μόσχα ζητά την αποχώρηση του Καντάφι.
Στην αρχή του Ιουνίου, το ΝΑΤΟ παρατείνει την αποστολή του ως τα τέλη Σεπτεμβρίου, έπειτα από το παρατεταμένο αδιέξοδο στο έδαφος της Λιβύης.
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο εκδίδει εντάλματα σύλληψης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας εναντίον του Καντάφι, του γιου του Σάιφ αλ-Ισλάμ και του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών Αμπντάλα αλ-Σενούσι. Η Γαλλία παραδέχεται ότι έδωσε όπλα στους αντάρτες ρίχνοντάς τα με αλεξίπτωτα στα βουνά της Νεφούσα, νοτιοδυτικά της Τρίπολης.
Από εκεί ξεκινούν στις αρχές Ιουλίου επιθέσεις των αντικαθεστωτικών, ενώ λίγο αργότερα και η διεθνής ομάδα επαφής για τη Λιβύη αναγνωρίζει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο ως «νόμιμη κυβερνητική αρχή». Στις 28 του μήνα δολοφονείται ο στρατηγός Γιούνες.
Στις 8 Αυγούστου, ο Μουσταφά Αμπντελτζαλίλ πρόεδρος του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου παύει την μεταβατική κυβέρνηση. Το καθεστώς κατηγορεί το ΝΑΤΟ ότι σκότωσε 85 αμάχους σε επιδρομές εναντίον χωριού κοντά στο Ζλίτεν.
Στα μέσα του μήνα, γίνονται μυστικές συνομιλίες αντικαθεστωτικών και εκπροσώπών του καθεστώτος στην Ντζέρμπα της Τυνησίας. Στην ανατολική Λιβύη οι αντικαθεστωτικοί ελέγχουν όλη την κατοικημένη ζώνη ανατολικά της Μπρέγκα.
Στις 18, το καθεστώς προτείνει εκεχειρία αποκλείοντας την πιθανότητα αποχώρησης του Καντάφι. Οι αντικαθεστωτικοί πέρνουν τον έλεγχο του διυλιστήριου της Ζαουίγια, καταλαμβάνουν τις πόλεις Ζλίτεν και Ζαουίγια και προχωρούν προς την Τρίπολη. Μπαίνουν στην πόλη τα ξημερώματα της Δευτέρας, 22 Αυγούστου.